Titicacameer (deel 2)
Door: jeroenverweg
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
14 Augustus 2011 | Peru, Cusco
Het vorige verslag kwam nog uit Bolivia (Copacabana), maar ondertussen ben ik in Peru, in Cusco.
M´n maag heeft de kleine zoute visjes, waar ik het vorige verslag mee eindigde, goed verteerd. Tot nu toe gaat het prima met het eten, terwijl ik me soms afvraag of de keuken door de keuring van "De smaakpolitie" zou komen. Of eigenlijk weet ik wel zeker dat ze die keuring vaak NIET zouden doorstaan. Vlees vd barbecue op straat, zoute visjes die al even lagen vóór bereiding, kip op de markt, tot nu toe allemaal lekker. Daarnaast ook wat gewoner voedsel, pizza, pasta, hamburger enz. Bij het ontbijt altijd witbrood, bijna altijd met boter, jam en suiker en thee. Dat schijnt het goedkoopste ontbijt te zijn dat de gemiddelde backpacker nog tolereert van het hostel. (ontbijt bij vrijwel alle hostels inbegrepen)
Vanuit Copacabana, dat aan het Titicacameer ligt, heb ik 2 verschillende uitstapjes op het meer gemaakt. Eerst in Bolivia het Eiland vd Zon bezocht (Isla del Sol), waar volgens de Inca-overlevering de zon(negod) geboren is, en daarmee hun beschaving begon. Op advies van medereizigers op het eiland overnacht, en het hele eiland bekeken. Na aankomst op de namiddag bleek maar weer dat de mens soms een kuddedier is: op de boot er naar toe (2,5 uur) was ik, met een (bleek achteraf) Braziliaanse, de enige die alleen reisde, van alle ongeveer 25 passagiers. Na aankomst op het strandje kwamen er meteen een stuk of 10 kinders van nog geen 10 jaar op ons allen af, roepend "Habitacion?, Habitacion?", oftewel "Zoek je een kamer?". De meesten bleken al een hostelletje te hebben gereserveerd in het dorpje dat nog niet half zo groot was als N´wetten. Wat onwenning rondlopend/rondkijkend, liep ik maar achter de andere toeristen aan, die dus 1 voor 1 een huisje binnen liepen waar ze gingen overnachten. Op een gegeven moment bleek dat alleen de Braziliaanse en ik nog op straat liepen. Toch maar een jongetje aangeklampt en binnen 1 minuut hadden Caroline en ik samen een kamer, en nog niet eens zo slecht. Want met stromend water, en nog warm ook.... Volgende ochtend toen we andere reizigers spraken, bleken die beide zaken niet zo vanzelfsprekend geweest te zijn!
De 1e dag de noordkant van het eiland verkend. Toen we op een gegeven moment een groep toeristen in een kringetje bij een paar grote stenen zagen staan, bleek er een Peruaan met een traditionele ceremonie bezig voor hen, om hen geluk te brengen "op de Incamanier". Incl. vuur, gebeden, water en handen schudden.
De 2e dag van het noorden naar het zuiden gelopen, zo´n 6 uur lopen, bergop, beraf, maar met steeds schitterende uitzichten over het meer. We waren te vroeg bij het haventje dus even wat gezeten, gegeten en mensen gekeken. Vele Fransen weer, zoals eigenlijk al de hele vakantie. Soms zeer irritant..... Dit keer ook: we wilden even op een muurtje bij een terrasje gaan zitten, zonder wat te drinken, maar aan het tafeltje een paar meter verderop op het terrasje zelf zaten wat Fransen: " Of we aub ergens anders wilden gaan zitten, want we belemmerden hun uitzicht...!" Ik dacht even dat het een grap was, maar de toon en gezichtsuitdrukking maakte wel duidelijk dat het bloedserieus was. Eikels.
Daarna dus de boot terug en de volgende dag naar Puno, Peru. In de bus een gezellig Nederlands stelletje ontmoet, uit Oss, Jill en Maarten. De grensovergang ging weer soepel, weer wat stempels erbij. Puno is het vertrekpunt voor excursies naar de Islas Flotantes (drijvende eilanden). Deze eilanden liggen, wat verstopt in het riet, in het Titicacameer en zijn van riet en drijven in het meer. Ze moeten constant van boven met lagen riet worden aangevuld, omdat ze aan de onderkant wegrotten in het water.
Ik wilde de eilanden in een paar uur bekijken, Jill en Maarten met overnachting vanaf de volgende ochtend, dus ik ben de middag alleen op pad gegaan. Een kaartje kopen in de haven was weer niet moeilijk, want al van kilometers afstand zagen ze mij als toerist natuurlijk aankomen, dus ik werd weer belaagd door mannetjes die kaartjes verkochten. Nadat ik er 1 gekocht had, met de belofte dat de boot in 15 min. zou vertrekken, werd ik naar een boot gebracht, waar ik de enige bleek te zijn. Gelukkig werd mijn vrees dat ik uren zou moeten wachten op andere toeristen geen waarheid, want binnen een half uurtje was ie vol en gingen we. Ik was de enige Europeaan, verder alleen Zuid-Amerikanen. Blijkbaar vond men dat bijzonder, want stuk voor stuk kwamen ze vragen of ze met mij op de foto mochten. En ik maar denken dat het bij ons tochtje om die drijvende eilanden ging.... Rare gewaarwording! :) De eilanden zelf waren ook bijzonder: net alsof je op een matras liep, zo veerde het. Met de boot van onze groep gingen we een stuk of 4 vd 45 eilandjes af. De meeste maar ongeveer 10 bij 10 meter, met enkele huisjes waar echt mensen permanent wonen. Tussendoor vroeg men of we, uiteraard tegen betaling, een stukje met een traditionele boot wilden meevaren. Daar waar eerst de helft vd groep (waaronder ik) twijfelde, praatte men net zo lang totdat iedereen ja zei. Knap staaltje overredingskracht! Rond 16u weer terug aan vaste wal, en `s avonds met Jill en Maarten gegeten in het waarschijnlijk duurste restaurant van Puno. Dat betekent: prijzen zoals in NL (dus nog steeds acceptabel) en heel goed eten. Met de nachtbus naar Cusco gegaan, 1e en laatste keer nachtbus. Amper geslapen en rond 4u in het (mooie/goede!) hostel in Cusco aangekomen. Na een paar uur slaap rond 10u op zoek gegaan naar het huis van de familie van een leerling van school, Maria Cristhin, een meisje uit de 5e met een Peruaanse moeder, waarvan de familie in Cusco woont. Vooraf was dat afgesproken. Het moest vandaag, omdat zij de dag erna via Lima alweer naar huis gingen. De hele dag bij hen geweest, heel bijzonder! Eerst met hen de stad in gegaan om via een kennis van hen mijn trip naar Machu Picchu te boeken, daarna een talenschool gezocht voor nog wat lessen Spaans en toen met een neef en nicht en Maria Cristhin wat pogingen gedaan tot Salsadansen. Veel gelachen! (Vooral zij om mij..... ;) )
Rond 15u een uitgebreide (warme) lunch en daarna wat foto-albums en familiefilmpjes bekeken. Bijzonder om bij de Peruaanse familie te zien hoe belangrijk en sterk de familiebanden zijn. Ze woonden met meerdere gezinnen rond een binnenplaatsje. Allemaal eigen slaapkamers, maar een gemeenschappelijke keuken en woonkamer. Eigenlijk één grote familie, zo voelde het ook voor ze vertelden ze. Leuk om zo een kijkje in de keuken te krijgen bij een Peruaanse familie. Ook letterlijk, want na de lunch met Maria Cristhin en neef en nicht samen afgewassen, met een hoop gezellige (Spaanse) afwas-onzin-praat.
De volgende dag, gisteren zaterdag, in de ochtend Spaanse les. Niet zo heel goed, dus of ik de 4 dagen (za/ma/di/wo) met in totaal 16uur daar volmaak betwijfel ik.... Daarna wat met Michael (Duitser die ik uit Sucre ken) en Christine (in Cusco leren kennen, ook Duits) wat door de stad gelopen, en op de markt geluncht en een overheerlijke verse milkshake gehad. Daarna de kathedraal bezocht, een hele mooie, met een goede audiogids. ´s Avonds eerst op de Plaza de Armas (centrale plein) wat gegeten en daarna de bar in. Dit keer slechts tot een uur of 1, met ook nog een bezoekje aan 2 Nederlandse meiden (die ik uit Sucre ken) in een naastgelegen hostel.
Vandaag, zondag, was "Incadag". Met Christine de hele dag langs 4 verschillende vindplaatsen van Incaresten gelopen. Vooral de laatste was indrukwekkend, zie foto´s. Ongelooflijk hoe ze 500 jaar geleden die reuzerotsen op hun plaats kregen, op zo´n manier dat je er letterlijk geen vinger tussen kon krijgen. Nu blogtijd zoals jullie merken. Dadelijk nog een hapje eten, een biertje en dan niet al te laat slapen.
Iedere keer denk ik: "morgen kan ik ff een dagje niksen, want dan zijn "die en die en die" weer vertrokken en ben ik een dagje " alleen", maar ondertussen zijn er vanmiddag weer bekenden uit Sucre aangekomen (o.a. Franse Elsa) waarmee morgen de dag dus wel weer gevuld zal zijn. Dan wordt het helaas langzaam aftellen richting einde vakantie...... :(
Voor die tijd nog wel een 2-daagse uitstap naar Machu Picchu, wat heel bijzonder mooi schijnt te zijn. In ieder geval veruit de bekendste toeristenbestemming in heel Zuid-Amerika!!
Groeten voor nu, tot later.
Ciao!!
M´n maag heeft de kleine zoute visjes, waar ik het vorige verslag mee eindigde, goed verteerd. Tot nu toe gaat het prima met het eten, terwijl ik me soms afvraag of de keuken door de keuring van "De smaakpolitie" zou komen. Of eigenlijk weet ik wel zeker dat ze die keuring vaak NIET zouden doorstaan. Vlees vd barbecue op straat, zoute visjes die al even lagen vóór bereiding, kip op de markt, tot nu toe allemaal lekker. Daarnaast ook wat gewoner voedsel, pizza, pasta, hamburger enz. Bij het ontbijt altijd witbrood, bijna altijd met boter, jam en suiker en thee. Dat schijnt het goedkoopste ontbijt te zijn dat de gemiddelde backpacker nog tolereert van het hostel. (ontbijt bij vrijwel alle hostels inbegrepen)
Vanuit Copacabana, dat aan het Titicacameer ligt, heb ik 2 verschillende uitstapjes op het meer gemaakt. Eerst in Bolivia het Eiland vd Zon bezocht (Isla del Sol), waar volgens de Inca-overlevering de zon(negod) geboren is, en daarmee hun beschaving begon. Op advies van medereizigers op het eiland overnacht, en het hele eiland bekeken. Na aankomst op de namiddag bleek maar weer dat de mens soms een kuddedier is: op de boot er naar toe (2,5 uur) was ik, met een (bleek achteraf) Braziliaanse, de enige die alleen reisde, van alle ongeveer 25 passagiers. Na aankomst op het strandje kwamen er meteen een stuk of 10 kinders van nog geen 10 jaar op ons allen af, roepend "Habitacion?, Habitacion?", oftewel "Zoek je een kamer?". De meesten bleken al een hostelletje te hebben gereserveerd in het dorpje dat nog niet half zo groot was als N´wetten. Wat onwenning rondlopend/rondkijkend, liep ik maar achter de andere toeristen aan, die dus 1 voor 1 een huisje binnen liepen waar ze gingen overnachten. Op een gegeven moment bleek dat alleen de Braziliaanse en ik nog op straat liepen. Toch maar een jongetje aangeklampt en binnen 1 minuut hadden Caroline en ik samen een kamer, en nog niet eens zo slecht. Want met stromend water, en nog warm ook.... Volgende ochtend toen we andere reizigers spraken, bleken die beide zaken niet zo vanzelfsprekend geweest te zijn!
De 1e dag de noordkant van het eiland verkend. Toen we op een gegeven moment een groep toeristen in een kringetje bij een paar grote stenen zagen staan, bleek er een Peruaan met een traditionele ceremonie bezig voor hen, om hen geluk te brengen "op de Incamanier". Incl. vuur, gebeden, water en handen schudden.
De 2e dag van het noorden naar het zuiden gelopen, zo´n 6 uur lopen, bergop, beraf, maar met steeds schitterende uitzichten over het meer. We waren te vroeg bij het haventje dus even wat gezeten, gegeten en mensen gekeken. Vele Fransen weer, zoals eigenlijk al de hele vakantie. Soms zeer irritant..... Dit keer ook: we wilden even op een muurtje bij een terrasje gaan zitten, zonder wat te drinken, maar aan het tafeltje een paar meter verderop op het terrasje zelf zaten wat Fransen: " Of we aub ergens anders wilden gaan zitten, want we belemmerden hun uitzicht...!" Ik dacht even dat het een grap was, maar de toon en gezichtsuitdrukking maakte wel duidelijk dat het bloedserieus was. Eikels.
Daarna dus de boot terug en de volgende dag naar Puno, Peru. In de bus een gezellig Nederlands stelletje ontmoet, uit Oss, Jill en Maarten. De grensovergang ging weer soepel, weer wat stempels erbij. Puno is het vertrekpunt voor excursies naar de Islas Flotantes (drijvende eilanden). Deze eilanden liggen, wat verstopt in het riet, in het Titicacameer en zijn van riet en drijven in het meer. Ze moeten constant van boven met lagen riet worden aangevuld, omdat ze aan de onderkant wegrotten in het water.
Ik wilde de eilanden in een paar uur bekijken, Jill en Maarten met overnachting vanaf de volgende ochtend, dus ik ben de middag alleen op pad gegaan. Een kaartje kopen in de haven was weer niet moeilijk, want al van kilometers afstand zagen ze mij als toerist natuurlijk aankomen, dus ik werd weer belaagd door mannetjes die kaartjes verkochten. Nadat ik er 1 gekocht had, met de belofte dat de boot in 15 min. zou vertrekken, werd ik naar een boot gebracht, waar ik de enige bleek te zijn. Gelukkig werd mijn vrees dat ik uren zou moeten wachten op andere toeristen geen waarheid, want binnen een half uurtje was ie vol en gingen we. Ik was de enige Europeaan, verder alleen Zuid-Amerikanen. Blijkbaar vond men dat bijzonder, want stuk voor stuk kwamen ze vragen of ze met mij op de foto mochten. En ik maar denken dat het bij ons tochtje om die drijvende eilanden ging.... Rare gewaarwording! :) De eilanden zelf waren ook bijzonder: net alsof je op een matras liep, zo veerde het. Met de boot van onze groep gingen we een stuk of 4 vd 45 eilandjes af. De meeste maar ongeveer 10 bij 10 meter, met enkele huisjes waar echt mensen permanent wonen. Tussendoor vroeg men of we, uiteraard tegen betaling, een stukje met een traditionele boot wilden meevaren. Daar waar eerst de helft vd groep (waaronder ik) twijfelde, praatte men net zo lang totdat iedereen ja zei. Knap staaltje overredingskracht! Rond 16u weer terug aan vaste wal, en `s avonds met Jill en Maarten gegeten in het waarschijnlijk duurste restaurant van Puno. Dat betekent: prijzen zoals in NL (dus nog steeds acceptabel) en heel goed eten. Met de nachtbus naar Cusco gegaan, 1e en laatste keer nachtbus. Amper geslapen en rond 4u in het (mooie/goede!) hostel in Cusco aangekomen. Na een paar uur slaap rond 10u op zoek gegaan naar het huis van de familie van een leerling van school, Maria Cristhin, een meisje uit de 5e met een Peruaanse moeder, waarvan de familie in Cusco woont. Vooraf was dat afgesproken. Het moest vandaag, omdat zij de dag erna via Lima alweer naar huis gingen. De hele dag bij hen geweest, heel bijzonder! Eerst met hen de stad in gegaan om via een kennis van hen mijn trip naar Machu Picchu te boeken, daarna een talenschool gezocht voor nog wat lessen Spaans en toen met een neef en nicht en Maria Cristhin wat pogingen gedaan tot Salsadansen. Veel gelachen! (Vooral zij om mij..... ;) )
Rond 15u een uitgebreide (warme) lunch en daarna wat foto-albums en familiefilmpjes bekeken. Bijzonder om bij de Peruaanse familie te zien hoe belangrijk en sterk de familiebanden zijn. Ze woonden met meerdere gezinnen rond een binnenplaatsje. Allemaal eigen slaapkamers, maar een gemeenschappelijke keuken en woonkamer. Eigenlijk één grote familie, zo voelde het ook voor ze vertelden ze. Leuk om zo een kijkje in de keuken te krijgen bij een Peruaanse familie. Ook letterlijk, want na de lunch met Maria Cristhin en neef en nicht samen afgewassen, met een hoop gezellige (Spaanse) afwas-onzin-praat.
De volgende dag, gisteren zaterdag, in de ochtend Spaanse les. Niet zo heel goed, dus of ik de 4 dagen (za/ma/di/wo) met in totaal 16uur daar volmaak betwijfel ik.... Daarna wat met Michael (Duitser die ik uit Sucre ken) en Christine (in Cusco leren kennen, ook Duits) wat door de stad gelopen, en op de markt geluncht en een overheerlijke verse milkshake gehad. Daarna de kathedraal bezocht, een hele mooie, met een goede audiogids. ´s Avonds eerst op de Plaza de Armas (centrale plein) wat gegeten en daarna de bar in. Dit keer slechts tot een uur of 1, met ook nog een bezoekje aan 2 Nederlandse meiden (die ik uit Sucre ken) in een naastgelegen hostel.
Vandaag, zondag, was "Incadag". Met Christine de hele dag langs 4 verschillende vindplaatsen van Incaresten gelopen. Vooral de laatste was indrukwekkend, zie foto´s. Ongelooflijk hoe ze 500 jaar geleden die reuzerotsen op hun plaats kregen, op zo´n manier dat je er letterlijk geen vinger tussen kon krijgen. Nu blogtijd zoals jullie merken. Dadelijk nog een hapje eten, een biertje en dan niet al te laat slapen.
Iedere keer denk ik: "morgen kan ik ff een dagje niksen, want dan zijn "die en die en die" weer vertrokken en ben ik een dagje " alleen", maar ondertussen zijn er vanmiddag weer bekenden uit Sucre aangekomen (o.a. Franse Elsa) waarmee morgen de dag dus wel weer gevuld zal zijn. Dan wordt het helaas langzaam aftellen richting einde vakantie...... :(
Voor die tijd nog wel een 2-daagse uitstap naar Machu Picchu, wat heel bijzonder mooi schijnt te zijn. In ieder geval veruit de bekendste toeristenbestemming in heel Zuid-Amerika!!
Groeten voor nu, tot later.
Ciao!!
-
15 Augustus 2011 - 08:32
Maeike:
Jeroen, Nog 8 dagen reizen hoor!
Pas bij 3 dagen mag je zeggen dat het einde van je reis in zicht is. Geniet er nog maar flink van.
Ik ben helemaal weg op je foto's! Ze zijn echt geweldig! Die truc-foto's zijn hilarisch!
Als je thuis bent snel een mooi fotoboek maken met deze geweldige herinneringen.
groetjes Maeike -
15 Augustus 2011 - 13:19
Dora Van Deursen:
Hallo Jeroen
Al vanaf het begin van je reis volgen we jouw belevenissen in Zuid Amerika met veel belangstelling. Het is een plezier om je reisverslagen te mogen lezen. Wat beschrijf jij de dingen prachtig!
En aangevuld met de vele foto's krijgen wij een goed beeld van alles wat je meemaakt. Trouwens, ik dacht dat je alleen op reis was maar uit de vele verhalen blijkt dat je zelden alleen bent. Voor je (bezorgde) ouders misschien wel een prettig idee. Ze weten nu dat je altijd op anderen kunt terugvallen. We wensen je nog een mooie laatste week toe.
Laurens en Dora van Deursen -
15 Augustus 2011 - 17:55
Evie Dillen:
Hey Jeroen, met dank aan je vader, na ons gezamenlijk debacle bij psv het jeroenverweg linkje gekregen, wat een prachtige reis en wat een ervaringen! Geniet nog maar zo lang mogelijk!
Groetjes,
Evie en Erik -
15 Augustus 2011 - 18:47
Dionne:
Wow wat een verhaal weer. Met veel plezier gelezen. Vooral dat over de Fransen, lachen hoor.
En weer zeer indrukwekkende foto's. Ben benieuwd naar wat voor fototoestel je hebt maar dat horen we nog wel eens als je weer in ons kikkerlandje bent.
Ik hoop nog een paar leuke verhalen te kunnen lezen van je laatste week. Begin er aan verslaafd te raken! -
15 Augustus 2011 - 19:29
M & P:
Hallo lieve zoon,
een wat late reactie omdat deze dag wat anders verlopen is dan we dachten (hoor je wel als je weer thuis bent), maar weer volop genoten van je belevenissen.
Je hebt gelukkig de sterke maag van je vader geërfd :)
Je komt zoveel verschillende nationaliteiten tegen maar spreek je ook nog wel spaans want dat was toch het uitgangspunt voor deze reis?
Dikke kus en nog veel goede dagen.
mama -
15 Augustus 2011 - 20:49
P & M:
Weer prachtige belevenissen!!
Maar vlak ook de onze niet uit: momenteel Nederwetten Kermis!, - binnenkort "Rondje Eindhoven" fietsen!, vorige week dagje Den Bosch!, en last-but-not-least PSV - RKC!!!
Het kan allemaal niet op!
Je snapt het al: blijf tot het laatst genieten van alles wat je mag meemaken, het zijn unieke ervaringen!!
Groet,
Papa.
-
15 Augustus 2011 - 20:55
Suzanne:
He broertje,
wat een verhaal weer... van begin tot eind in 1 adem gelezen! Nou ja, figuurlijk dan...
Nog een hele week hoor, nog volop tijd om te genieten van al het moois daar en denk nog maar niet aan je terugreis!
Liefs van je zusje -
16 Augustus 2011 - 21:31
Je Peetoom En-tante:
Zo te zien gaat het je heel goed. We vinden het dapper dat je dit in je eentje doet, zeker als we terugdenken aan je eerste logeerpartij bij ons.
Mooie plaatjes, maar die zijn ook op National Geographic te zien,nietwaar?
Je zult wel gehoord hebben dat je favorieten matig bezig zijn, dus mocht je nog een Farfannetje tegenkomen...
Geniet er nog van en groeten. -
18 Augustus 2011 - 18:09
Annemiek:
Wat een gezellige ervaringen en splendid foto's. Je geniet van je laatste stukjes Heb een goede terugreis en alvast welkom thuis!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
