Lima/New York

De laatste avond Cusco was nog een gezellige. Machu Picchu-ervaringen uitgewisseld met Christine, onder genot van een cocktail. De dag erna zouden enkele drukke/vermoeiende dagen in Lima en New York volgen, maar het was te gezellig om echt vroeg te gaan slapen….. Erg jammer om weer afscheid te moeten nemen van iemand waarmee ik enkele dagen gezellig opgetrokken heb.
Op zich iets dat zich bijna iedere dag wel voordeed; soms was dat een afscheid dat ik na een minuut (of sneller….) al weer vergeten was, maar enkele keren was dat echt wel erg jammer, alsof ik echt afscheid van een goede vriend moest nemen. In Iguazu, bij David en Ana bijvoorbeeld, en later in Bolivia met Evelien, Tessel, Michael en Yonathan. Nu in Cusco dus weer met Christine, dat klikte hartstikke goed. Bij enkelen van hen is de kans groot dat we elkaar nog wel eens opzoeken.
Op zaterdag dus de vlucht naar Lima gehad. Alhoewel ik enige speling had met m’n vlucht naar New York, toch maar hopen dat deze keer het vliegtuig gewoon klaar zou staan. In tegenstelling tot eerder in Sucre, toen de vlucht gecancelled werd en dat een dag vertraging opleverde.
Dit keer bleef de vertraging beperkt tot 1 uur, met nog een bijzondere bijkomstigheid: ik mocht, vanwege overboeking van de “normale stoelen”, businessclass reizen. Erg leuk voor een keertje, jammer dat het niet de langere vlucht naar New York of A’dam betrof. Maar toch: luxe stoelen met voldoende beenruimte, allerlei (extra) drankjes aangeboden, een niet gespeeld maar oprecht opgewekte stewardess, en echt servies en bestek voor het eten/drinken.
Rond 15u was ik in het hotel in Lima, de laatste nacht geen hostel maar een hotel geboekt: laatste keer (hopelijk) goed slapen op vakantie, alvorens 2 nachten in het vliegtuig door te moeten brengen. De prijzen in Lima zijn ineens hoger, de taxirit kostte maar liefst 55 Soles (delen door 4 voor het bedrag in euro’s. Doe dat maar een keer zelf, ik heb ook vakantie….. ;) ) Een prijs die me alvast aan NL deed denken en niet meer aan het goedkope Peru of Bolivia vd weken hiervoor. Snel ingecheckt in het hotel en toen meteen op pad om toch iets vd stad te kunnen zien, beter gezegd van de wijk Miraflores. Hoe kan dat beter (en toeristischer…) dan met de Mirabus?! Het uit Parijs, Barcelona of Rome bekende concept van toeristen-dubbeldekkerbussen waar je onbeperkt kunt in- en uitstappen bij bekende hotspots in de stad. Grappig dat, als je een kaartje koopt, er altijd een nummer opstaat, en er wordt verwacht dat je ook echt precies op die stoel gaat zitten. Van de zeg maar 50 beschikbare stoelen waren er misschien 6 of 8 bezet, maar de controleur wees me er toch maar even fijntjes op dat ik 1 stoel/rij naar voren moest gaan zitten, omdat dat nummertje nou eenmaal op mijn ticket stond. Ondanks het feit dat er zeker 5 rijen naar voren en naar achteren niemand te bekennen was…..
In Lima zijn de tientallen, zoniet honderden, zwerfhonden die ik in Chili, Bolivia en eerder in Peru tegenkwam, ineens omgeruild voor zwerfkatten. Ook in die zin is Lima dus anders dan de steden die ik de weken hiervoor heb bezocht.

Die Mirabus is dus vernoemd naar de wijk Miraflores, buiten het historische centrum “the place to be” in Lima. Best de moeite waard, alhoewel de verhalen over Lima vooraf nou niet bijster positief waren. Vooral het weer: in onze zomermaanden ALTIJD de hele dag grijs/grauw/bewolkt. Je hoopt/verwacht wat anders in een stad aan de zee, maar helaas, ook deze 2 dagen alleen maar dikke laaghangende grijze wolken met af en toe wat lichte miezer.

Toen ik na het ritje van een uurtje of wat uitstapte, werd ik, in het Engels, benaderd door een groepje middelbare scholieren uit Lima. Ze waren, in het weekend notabene, met een schoolopdracht bezig. Ze moesten iemand in het Engels interviewen. Nou vooruit dan maar, ik ben tenslotte leraar. Het bleek niet echt een diepte-interview te zijn, want na de minutenlange inleiding, die helemaal letterlijk van papier werd voorgelezen, volgden er maar liefst 2 hele vragen. Wat is je favoriete eten en wat is, in jouw land, het “nationale eten”? Dat kon allemaal nog net, zo in m’n vakantie. En ik maar proberen Spaans te leren, word je weer in het Engels aangesproken..
’s Avonds na een hamburger en wat New-York-ge-internet op tijd gaan slapen, in een lekkere luxe hotelkamer met zowaar sinds tijden weer eens een TV. Niet dat ik die gemist heb, helemaal niet, maar toch wel weer eens leuk.
Zondag 21 augustus wakker geworden van SMS’jes met standen bij PSV. Dit keer goed nieuws, want 0-3 overwinning in Den Haag, ‘t werd tijd. ’s Middags, weer een Mirabus genomen: een tochtje door het historische centrum van Lima, echt de moeite waard, en tussendoor een bezoekje van een paar uur aan het Museum Larco, over de geschiedenis van de Inca’s. Meest in het oog springende deel (en ook het deel waarmee ze het meest reclame maken) was de tentoonstelling van allerlei erotisch getinte serviesstukken. Zie foto’s. Na afloop vd tour nog even bij de oceaan aan het strand gekeken. Niet zoals we dat in NL of Europa gewend zijn gewoon naar het strand lopen, maar eerst een heel stuk afdalen: de boulevard (die dus niet direct aan het strand ligt in Lima) gaat over in een hoge diepe klif, en dan ligt het strand enkele tientallen meters lager, in de mist amper te zien vanaf boven.
Tussendoor voor de 2e keer in deze 6 weken even naar huis gebeld, om de jarige Job te feliciteren, deze keer mama. Was wel even goed rekenen en nadenken zo in deze drukke reisdagen, dat ik wel op de goede dag op een redelijk tijdstip zou bellen! ’s Avonds rond 22.30u het vliegtuig naar New York, waar ik maandag rond 07.30u aankwam. Het duurde tot 10u voor ik in het centrum was, o.a. omdat mijn vooraf via internet gereserveerde taxibusje een uur te laat kwam. Fijn, *NOT*, als je al zo weinig uren hebt…. Ik kon m’n rugzak op het vliegveld achterlaten, alvast voor de vlucht van 18u naar A’dam. Voor het verlaten van het vliegveld de in de USA onvermijdelijke (overdreven?) strenge controles bij de douane: eerst vingerafdrukken laten nemen van je duim en van je 4 vingers van je rechterhand, dan hetzelfde voor je linkerhand en dan nog op de digitale foto. Bovendien een hele serie vragen over doel van mijn reis, herkomst, bestemming enz enz enz. Komt niet bepaald gastvrij over.
Ook in New York weer gebruik gemaakt van een “hop-on-hop-off-toeristenbus”, ditmaal vanwege tijdgebrek uit nood geboren. Goed om een snelle indruk te krijgen van deze wereldstad. Want daar kan ik toch niet omheen: groot, groter, grootst! Indrukwekkend groot, overweldigend, vooral door de wolkenkrabbers, die op Manhattan zijn neergezet als rijtjeshuizen bij mij in de straat. Aan beide kanten vd straat, zodat je echt bijna recht omhoog moet kijken om nog wat (strakblauwe!) lucht te kunnen zien. Op 2 plaatsen heb ik mezelf wat tijd gegund om even uit te stappen: eerst op Ground Zero, de plek waar tot 11-09-2001 de Twintowers stonden. Daar wordt de laatste hand gelegd aan het monument dat op 11-09-2011, dus 10 jaar later, wordt onthuld. Er vlakbij is een ruimte ingericht waar je een indruk kunt krijgen hoe dat monument er uit komt te zien, maar er is ook een tijdslijn te zien van die 11e september. Voor mijn gevoel was dat, hoe vreselijk ook, altijd iets dat zich aan de andere kant vd wereld had afgespeeld. Maar als je daar dan staat, tussen al die foto’s van omgekomen onschuldige burgers, én tussen hun nabestaanden die er ook constant rondlopen, dan is dat toch even slikken en gaat het meer leven!
Verder ben ik ook uitgestapt rond Times Square, waar je wordt overdonderd door de grote videoschermen met commercials van alle denkbare grote wereldmerken, en door de metershoge, tientallen metershoge reclames voor alle musicals en andere avondshows. Op een andere manier dan het 9/11-monument ook indrukwekkend en overweldigend!
Kort voor vertrek naar A’dam weer maar eens een hamburger gegeten, ditmaal op het vliegveld, weer de keus voor het risicoloze eten. In heel (Zuid-)Amerika moet je dan in zo’n restaurant bij de kassa betalen, vraagt men je naam, krijg je een bonnetje en wordt dan een paar minuten later je naam omgeroepen als je bestelling klaar is. Aangezien er volgens mij buiten NL (en België ) niet zoveel mensen zijn die Jeroen heten, was dat iedere keer weer lastig; voor hen. In Spanje heb ik er op een gegeven moment maar Jeronimo (uit te spreken met een “g” als 1e letter) van gemaakt, maar ook dat leverde soms verbaasde, rare, glimlachende of hilarische blikken bij caissières op, soms onderling giechelend of wijzend naar elkaar als een ander dan mijn naam moest omroepen.
Om 18u dus het vliegtuig naar A’dam, weer met weinig slaap. O.a. ook door de stevige turbulentie. Alle eerdere vluchten waren rustig verlopen, maar dit deed me weer denken aan de busritten in slechte bussen over dramatisch slechte wegen in Bolivia, zo werden we af en toe door elkaar geschud….. Gelukkig heb ik (blijkbaar) een sterke maag, en had m’n buurvrouw naast me dat ook.
Als ontbijt een passend slot aan deze vakantie: sneetjes witbrood met boter, suiker en aardbeienjam, die combinatie had ik nog niet vaak genoeg gehad de laatste weken zeg! En toen vlak voor de landing nog een promofilmpje over A’dam, om ons welkom te heten in NL. Misschien moet ik die stad toch maar eens een keer door de ogen van een toerist gaan bekijken ipv door de ogen van een PSV-supporter. Er lijken best wat aardige plekjes (o.a musea) te zijn die ik nog nooit bezocht heb. Zo zie je maar weer: wel 6000km van huis om daar te toerist uit te hangen, maar dichtbij huis ook nog genoeg te zien.
Nog 1 heel kort verhaaltje na dit, vanuit Eindhoven, en dan is het echt “Schluss” voor dit jaar……

p.s. Op deze foto's zie je mij niet terug, maar vooral veel gebouwen. Ik was de laatste 2 dagen te lui/lam/moe om anderen te vragen foto's te maken van me.....