Flores, veevervoer naar Semuc en te korte kaarsjes

Flores dus, iedereen gaat erheen om van daaruit Tikal de bezoeken, de Mayaruines. Flores ligt op een klein cirkelvormig eilandje (15 min. lopen van ene naar andere kant) in het meer van Peten Itza, alleen een brug van een paar honderd meter naar het vaste land maakt het een soort schiereiland. Je wordt de hele dag aangesproken door mannetjes vanuit kleine gammele houten bootjes aan de kade of je niet ALSJEBLIEFT een tochtje wilt maken met ze. Nou, uiteindelijk op dag 2 ofzo maar gezwicht en ons naar het Museo-eiland laten varen.

Aan wat de reisgids schreef (dat de vrouw die er woont, en het mini-eilandje en museum met haar man beheert, over ALLE honderden miniscule Maya-vondsten die er te bewonderen zijn met plezier een LANG verhaal weet te vertellen) bleek geen woord gelogen. Na een paar minuten vonden we het wel genoeg en hebben we nog 10 min. zelf verder rond gekeken. “We” inderdaad, want collega Tim en z´n vader Jaap, waarmee al in NL was afgesproken dat we elkaar zouden treffen, zijn ook in Flores aangekomen, gezellig dus! Voorlopig met z’n drieen op pad.

Op do. naar Tikal geweest. Totaal anders dan de Mayaruines van Chitzen Itza en Tulum in Mexico, want deze keer echt in de jungle verstopt. Inclusief vochtige oerwoudgeuren en geluiden van vogels, krekels, andere insecten en apen. Poeh, die krekels, wat een lawaai, leken wel cirkelzagen waar je naast stond, maar dan een paar toontjes hoger! Het eerste uur geen toerist trouwens te bekennen, ook wel eens leuk en het maakte het nog wat mysterieuzer. Als geheel vond ik het denk ik de mooiste Mayasite tot nu toe, alhoewel Chitzen Itza veel bekender/grootser is.

De dag erna is Tim voor een paar dagen naar Belize vertrokken, waar ik al geweest was. Ik ben met Jaap naar Semuc Champey vertrokken. “Lastig te bereiken”, schreef de reisgids. Nou, dat is denk ik hét understatement van deze vakantie haha. Wat een tocht en belevenissen zeg, zowel heen, als ter plekke, als terug! We werden voor de deur van het hotel in Flores opgehaald met een busjes voor zo´n 12 personen. Maar als je in Guatemala woont en als ondernemer busjes laat rijden om toeristen te vervoeren, is het natuurlijk lucratiever om er meer dan 12 in te proppen, geen agent die er wat van zegt. (en mocht dat wel gebeuren dan helpt afkopen met een paar Quetzals al snel om alsnog verder te mogen) Als je dan zelf wat houten stoeltjes in elkaar knutselt die je in het toch al krappe gangpad zet, kunnen er al gauw een stuk of 15 personen in, dus meer inkomsten.

Gelukkig verbleven we in een hotel, want het was écht geen toeval dat het busje eerst bij de hotels mensen oppikte en daarna pas langs de (goedkopere) hostels ging. Zij hadden dus pech en moesten de 7 a 8 uur durende rit op een houten stoeltje zitten met amper of geen beenruimte. In Lanquin moesten we overstappen in een 4x4, voor het laatste half uurtje, omdat de weg te steil was. Een mooie luxe Landrover had ik in gedachten, maar dat viel tegen. Er zijn blijkbaar ook 4x4 open vrachtwagentjes die je hiervoor kunt inzetten. We zijn de laatste 10 km (waar we zo´n kleine 3 kwartier over deden) staand vervoerd, al hobbelend en schuddend en constant met 2 handen stevig vasthoudend, schouder-aan-schouder-staand achter in de laadruimte van een open vrachtwagentje. Prachtig! :)

Toen bleek dat er in de leuke houten hutjes op een bungalowachtig park geen stroom was, geen WIFI/internet, er maar 1 (2-persoons)bed voor ons stond en geen warm water bleek te zijn, was het écht duidelijk: even omschakelen! Geen punt verder hoor, niks op tegen, een paar dagen back-to-basic. De dag erna meteen de tour gedaan waarvoor iedereen naar Semuc komt: naar het uitzichtpunt klimmen, in de ´openlucht-natuur-zwembaden´ zwemmen en een tocht door de grotten. Klinkt allemaal heel leuk en easy-going, maar over alledrie zou ik uren kunnen vertellen, allemaal een avontuur(tje) op zich.......

Eigenlijk is Semuc een plaats waar een vrij ruig stromende rivier een paar honderd meter ondergronds in de diepte in een grot verdwijnt, om er een stukje verder weer uit te komen. Als de rivier erg hoog staat, stroomt hij ook óver die grot heen, waarvan het ´dak´ op oeverhoogte ligt. Normaal niet, en dan zorgt het daar op het dak achtergebleven water voor een serie poeltjes waarin je kunt zwemmen. Schitterend gelegen, mooi trapsgewijs aflopend. Zie foto´s.

Een samenvatting van de 3 onderdelen van die dag:
Naar ´de mirador´ klimmen was glibberen en glijden over gladde modderige paden en in natuursteen uitgehakte schots-en-scheve traptreden. Beloning dmv het uitzicht was meer dan voldoende.

Het zwemmen in de getrapt gelegen natuurbaden was leuk en het ´geweld´ waarmee de rivier ondergronds en weer bovengronds ging was indrukwekkend.

De grottentocht was er eentje van hart-kloppend-in-de-keel en adrenaline-door-het-lijf. Achteraf bezien vooral omdat niemand ons vooraf iets verteld had over wat ons te wachten stond en dat toch hééééééél wat anders bleek te zijn dan iedereen vooraf had gedacht. Geen enkele veiligheidsinstructie of wat daar ook maar op leek. Verontwaardiging tot ergernis tot verbazing en boosheid, tot hier en daar lichte paniek ergens diep onder de grond was wat de 23 (!) groepsleden uit o.a Spanje, GB, Slovenie en NL aan de ene Spaanstalige gids duidelijk maakten. Slippers bleek geen goed idee, want daarmee zwemmen tegen de sterke stroming in, met een brandend kaarsje in je hand valt niet mee. Maarja, dat kaarsje was ons enige licht dus dát was belangrijk en dat van die slippers had niemand vooraf gezegd. Een grot die met een beetje fantasie een beetje op een ondergrondse metrotunnel leek, maar dan halfvol (sterkstromend) water en met allerlei uitstekende rotsen aan alle kanten. Constant met een vreselijk lawaai van het water met watervallen in de zijtakken van de grotten, dus praten was alleen met je directe achter- of voorbuur mogelijk, dan weer in het Engels, dan weer Spaans, dan weer Spanglish en dan weer Sloveens. Ja in zulke situaties spreek je ineens ook Sloveens ;)
Soms moesten we ineens een meter of 3 afdalen naar een andere ´metrotunnel´/gang, over een glad steil wankel ijzeren laddertje of onder een waterval door in het pikkedonker (want dán gaat je kaarsje natuurlijk uit...). Op enig moment kon je een meter of 6 naar beneden springen in een dieper deel van de grot. Slechts enkelen die het lef hadden, ik heb ook maar gepast. Toen bleek dat dat het verste punt van de tocht was, en we precies dezelfde weg nog terugmoesten, maar iedereen nog maximaal een kwart van z´n kaarsje overhad, moest ik toch ook even slikken.

Uiteindelijk in duidelijk hoger tempo en dus met nóg wat meer risico allemaal zonder kleerscheuren (want met alleen zwembroeken en bikini´s hadden we weinig kleren aan he...) bovengekomen en onder het genot van een paar Guatemalteekse Gallobiertjes nog een paar uur nagepraat om de hartslag en adrenalinespiegel weer wat normaal te laten worden.

De dag erna bleek de rit naar Antigua ook weer een belevenis, vooral het 1e deel offroad, in het eerder beschreven vrachtwagentje. Omdat het regende ging de overkapping van blauw zeil over het laadgedeelte en zaten we als haringen in een ton, zittend op een losse houten plank achterstevoren in het schuddende bakje. In totaal een uur of 12 later kwamen we in Antigua aan, gelukkig alleen het eerste uur in dat vrachtwagentje.

Na dit vreselijk lange verhaal brei ik er voor nu een eind aan en bewaar de rest voor later.

Groeten!