McDonald`s als medicijn, spierpijn als een gek

Antigua is een prachtig stadje. Eigenlijk heet het Antigua-Guatemala, ofwel zoiets als `oud-Guatemala`, omdat het vroeger, voor enkele stevige aardbevingen, de hoofdstad was. Vrij toeristisch, maar leuk om te zien. Echt ieder pand heeft een leuk achtertuintje, binnenplaatsje, met doorkijkjes, prieeltjes of iets dergelijks, zelfs de Burgerking en McDonalds!

Op de 1e avond lekker wezen uiteten, tenminste op het moment zelf voelde dat zo. Rond 2u snachts was de lol gauw over, want de vis (of ander deel van de maaltijd) bleek niet oke geweest te zijn en binnen enkele minuten was m`n hele spijsverteringsstelsel van begin tot eind geheel en al leeg. De dag erna dus rustig aan en dan komt er een moment waarop je voor het eerst weer iets licht verteerbaars wilt gaan eten. Na afstrepen van een aantal mogelijkheden uit de Guatemalteekse keuken bleef de McDonalds over, want daar weet ik in ieder geval precies wat ik bestel. En inderdaad, het bleek een goede inschatting, want de BigMac met cola beviel mij (en mijn maag) prima, bleef dus netjes op z`n plaats en vanaf dat moment voelde ik me weer zo ongeveer de oude. Een dagje pech dus, maar ach, als het daar bij blijft...

De volgende ochtend weer met 3 (incl. Tim weer) en al hardop in het hotel overleggend wat te doen om bij het meer van Atitlan te komen, vraagt ineens iemand, ons overleg aanhorende, in het Nederlands aan ons waar we heen willen. Tsja, het percentage Nederlanders lijkt steeds groter te worden. Een NL stelletje dat al een uur in de lobby op hun busje zat te wachten en voorstelde om met hen mee te gaan naar San Pedro La Laguna. Helaas, de `hotelman` liet ons weten dat dat echt niet meer op zo`n korte termijn te regelen was omdat er toch geen plaats meer zou zijn. Toch wel grappig dat precies op dat moment het busje voor kwam rijden en 1 vraag in het Spaans (of we nog meekonden) genoeg was om in te mogen stappen. De hotelman in verbazing achterlatend....

Bij het (werkelijk schitterende!) Lago de Atitlan een hotelletje geboekt, met `lakeview`, een boottochtje gemaakt naar een dorpje aan de overkant en een hike/wandeling met gids geboekt voor de volgende dag, om de vulkaan San Pedro te beklimmen. Tim had eerder een vulkaan beklommen en bij de vraag naar de moeilijkheid van deze beklimmning in vergelijking met die andere, was het antwoord steevast dat dit `an easy one` was. Beter niet op slippers te doen, waar ik verder al wel zo`n drie weken, constant in m`n korte broek, op rondloop, maar verder niet al te lastig. Nou, dat lag toch NET ff anders zeg. Nu, 2 hele dagen later, kost het op- en afstappen van een stoeprand van 20 cm hoogte nog steeds evenveel pijn en moeite (vanwege de spierpijn in zowel bovenbenen als kuiten) als normaal het lopen van een halve marathon (denk ik....) zou kosten.

We zijn onder begeleiding van een gids naar boven gelopen, een uur of 3 achter elkaar CONSTANT zo steil dat je soms je handen nodig had om niet uit te glijden. Kleine stukjes met trapjes (uitgehakt in rotsen of van boomwortels), maar het meeste gewoon over steile stoffige zanderige kronkelende paadjes omhoog. En die gids van ons, zeker een jaartje of 65 oud, maar lachen op z`n oude zwarte blinkende schoentjes met zolen zonder enig profiel. Gelukkig was het uitzicht bijzonder fraai, dus eenmaal boven geen seconde spijt. Zie foto`s. Halverwege de tocht naar beneden maakte het trotse triomfgevoel dat we aan de top hadden langzaam (of eigenlijk vrij snel....) toch weer plaats voor het steeds sterker wordende idee van `waar zijn we in hemelsnaam mee bezig, zou dit leuk moeten zijn...`

Pffffffff, eenmaal beneden was de enig mogelijke conclusie dat dit het zwaarste was wat we ooit gedaan hadden! Geluk voor ons: wij konden de dag(en) erna uitrusten, onze gids ging iedere dag naar boven, soms 2x per dag, en sprokkelde op de terugweg steeds ook nog wat boomstronken bij elkaar in een zak op z`n rug, om die dag moeder de vrouw weer te kunnen laten koken.

Vanuit San Pedro zijn we inmiddels naar Quetzaltenango gegaan, `Xela` voor insiders. Met de bus, weer een avontuur op zich. We waren de eersten die instapten, op de markt in San Pedro, rond 8u, maar zeker niet de laatsten. Wie langs de kant van de weg (binnenweg, snelweg, Pan-American highway dat maakte niet uit) z`n hand opstak mocht mee. En dat waren er nogal wat, ruim meer dan er zitplaatsen waren in de bus. Velen met bagage, die dan op de bus werd opgeborgen, meestal terwijl de bus snel alweer vertrokken was, door de `conducteur`, die later ook langskwam om geld te innen. En of je nou een rugzak, wat trossen bananen of een rieten mant met kippen bij je had, het werd vrij lomp op het dak van de bus gegooid en er bij tussentijds uitstappen net zo hard weer vanaf gegooid. Duidelijk tot (begrijpelijke) onvrede van het oude vrouwtje dat eigenaresse was van de kippen.....

Uiteindelijk werden we op het vreselijk chaotische busstation van Xela afgeleverd en hebben met een taxi het hotel gevonden, waar een alleraardigst ongeveer 13- of 14-jarig meisje het hotel leek te runnen. Heel af en toe kwam mama eens kijken, maar het woord kinderarbeid kwam wel in me op.

Morgen ga ik weer alleen verder (Tim en Jaap gaan naar Antigua terug) met een tussenstop in GuatemalaCity helemaal door naar Managua in Nicaragua. Via El Salvador en Honduras, dus hopelijk lukt het om een wat comfortabele bus te vinden. Zo`n 1000 km staan achterin/-op een vrachtwagentje zie ik niet zo zitten..... ;)

Volgende keer lees je hoe het me vergaan is!