Buenos Aires, wereldstad op alle gebied

Zo, even bijkomen van de eerste paar dagen in BA, op een vroege zaterdagavond, voordat het feestgedruis zal losbarsten hier.

Echt een wereldstad, en de tijd tot woensdag zal omvliegen vrees ik..... Voordat ik hierheen kwam, had ik dus nog 1 uitstapje in Salta,de route van de “Tren a las nubes”, waarbij de echte trein me te duur was en ik dus voor de busvariant had gekozen, zoals velen. Al na 5 minuten begon de gids over de mij van vorig jaar bekende cocabladeren, om hoogteziekte te voorkomen. Voor Argentijnen ook niet echt gebruikelijk om te gebruiken bleek wel, de meesten kwamen uit het vlakke BA. Ik heb ze wel gebruikt, maar meer om eens te proberen, want vorig jaar ging het zonder ook prima in de bergen.

Ook deze dag weer vrijwel alleen Argentijnen, alleen 1 Francaise, van ergens rond de 70-75 schat ik. Haar Engels was dat van vrijwel iedere Fransman tot nu toe, dus niet al te best en met een wat mij betreft irritant accent. Verder weer wat praatjes in het Spaans gemaakt met de Argentijnen. Steeds verrassend hoe nieuwsgierig ze eigenlijk zijn. Na 1 of 2 algemene vragen over het uitstapje willen ze meestal meteen weten wat je beroep is, of je getrouwd bent en of je een eigen huis hebt. Ik zal het maar op interesse houden. En owja, de Francaise bleek uiteindelijk in de verkeerde bus te zitten.... Ze had een heel andere trip geboekt, maar bij het ophalen bij het hostel was haar Spaans en Engels blijkbaar niet genoeg geweest om de gids te begrijpen. Beetje dom...!

Naast allerlei fraaie uitzichten onderweg aan het eind van de middag nog een straatarm bergdorpje bezocht, waar het moeite kostte om niet alle kinderen geld, koekjes en snoepjes te geven of, voor geld, met hen en hun lammetjes op de foto te gaan. Voor de Argentijnen nog confronterender, het ging om (voor hen onbekende), soms extreme, armoede in hun eigen land! Na wat kleine giften kregen we allemaal 1 of meerdere stenen in onze handen geduwd. Als die inderdaad de kracht bevatten die de kinders ze toedichten bij het overhandigen, zit 't wel goed de komende 50 jaar met geluk, liefde en gezondheid.

's Avonds wilde ik nog even naar het Archeologisch museum. Alhoewel die naam voor mij eerst niet echt een “WOW”-reactie opriep, is het bekend om 1 stuk uit de collectie. Nouja, stuk.... Een gevonden mummie van een Incakind. Eigenlijk zijn het er drie, gevonden in 1999 op 6700m hoogte in de Andes. PERFECT bewaard gebleven door de kou. Destijds door de Inca's levend begraven. Als offering voor de goden (en Moeder Aarde) kregen ze eerst flink wat alcohol waarna ze begraven werden en stierven aan onderkoeling. Er werden een jongen van 7 en 2 meisjes van 6 en van 15 gevonden. Alhoewel de Inca's allerlei indrukwekkende bouwwerken maakten en veel andere bijzondere gewoonten en rituelen hadden, is dit toch wel wat merkwaardig. In het museum wordt steeds 1 vd 3 kinderen getoond, in een zaal met speciale klimaatbeheersing en belichting om ze in dezelfde goede staat te behouden. Er staat allerlei tekst bij om de keus om ze “tentoon te stellen”toe te lichten, of zo je wilt goed te praten, want er was in 1e instantie veel protest van de inheemse bevolking. Ik moet zeggen dat 't wel een hele rare gewaarwording is om bijna neus tegen neus (met dikke laag glas er tussen) te staan met een mummiekind van 500 jaar oud dat gewoon lijkt te slapen, zo echt natuurgetrouw ziet ze er uit. 't Leek bijna op het bezoeken van een overleden naaste, zo'n sfeer heerste er ook bij iedereen. Meer via google als je zoekt naar Salta en mummies

Op donderdag dus naar BA, met het vliegtuig. Voor de goedkope manier van reizen gekozen om op het vliegveld te komen, bus 2 peso ipv taxi 40, en 1 peso is ongeveer 18 cent..... Wel opvallend dat de bus stopte bij de toegangsweg van het vliegveld en niet bij de terminal voor de deur, zodat ik alsnog een kwartier moest lopen met al m'n spullen! De vlucht was rustig, en leuk overdag met goed zicht. Om 't extra interessant te maken besloot de piloot om maar 3 rondjes BA cadeau te doen. Spitsuur op de landingsbaan blijkbaar. Bij aankomst met een Franse (tjsa, alweer....) moeder en dochter en met een Australiër een bus gepakt naar 't centrum. Daar naar 't hostel gelopen en maar meteen ingeschreven voor de BBQ van die avond. Tussendoor nog een uurtje de stad in om de weg te verkennen.

Vrijdag met een Duitser die ik bij de BBQ leerde kennen naar het beroemde kerkhof Recoleta geweest, o.a. naar het graf van Eva Peron, ofwel Evita, wat "Evaatje" betekent. Door de smalle paadjes tussen de soms hoge “grafhuizen” doorlopen, voelde soms net alsof je in een dorpje liep en op ieder moment een bakker of slagerswinkel tegen kon komen. Iedereen vroeg elkaar de weg naar het graf van Evita, niet alleen wij kwamen daar voor. 's Avonds nog even bij een ander hostel wezen kijken, een suggestie van collega Robbie die ongeveer dezelfde route heeft gereisd, maar steeds net een weekje voor lag. Het hostel bleek vol, dus nadenken over verhuizen na de hier gereserveerde 3 dagen hoefde sowieso niet. Is ook geen reden voor omdat 't hier prima bevalt. Partyhostel is een groot woord (het personeel spreekt gewoon (ook) Spaans, in tegenstelling tot sommige hostels vorig jaar waar Engels de voertaal was), maar wel gezellig, met dakterras/-bar.

Vandaag, zaterdag, even supertoeristisch gedaan en een stuk met de hop-on/hop-off bus gereisd. De bekende bussen die je in iedere grote stad (in Europa) hebt. Snel uitgestapt en stadion Boca Juniors bezocht. Vooral bekend als dé club van Maradonna. Dat willen ze dus ook weten overal. Grappig dat er veel Brazilianen waren, die dus duidelijk iemand anders in gedachten hadden bij de beste speler ter wereld ooit.

Na het stadion de wijk La Boca bezocht. Sfeervol met leuke kleuren op sommige plekken, maar armoede in andere straten. Eerst weer een stukje met de bus, want in alle reisgidsen staat dat zomaar door de wijk lopen sterk afgeraden wordt. Er staat letterlijk tot welke straat je kunt gaan en waar beter maar niet meer..... Dat advies heb ik deze keer maar burgerlijk opgevolgd. Bij het instappen van de bus trouwens weer netjes de bekende rij. Voor ik amper zelf in de gaten had dat er een rij was, werd ik er al door een Argentijn op gewezen dat ik toch echt achteraan moest sluiten.

Op de namiddag voor de verandering eens een museum bezocht waar ik nog niets over had gehoord. Niet altijd mijn ding, eigenlijk nooit, maar dit (voor Latijns-Amerikaanse kunst) was de moeite waard voor een uurtje of wat. Na de beleefdheid en het geduld bij de bushalte wel erg opvallend dat het fotografeerverbod hier dan weer door iedereen werd genegeerd. Op de (wandel)terugweg nog even langs de ambassade gelopen, in het leuke havengebied. Behalve een slapende bewaker was er weinig Nederlands te zien. Owja, 1 of 2 straten verderop een “Nederlandpleintje”, met een fonteintje en een beeldje dat Beatrix moest voorstellen denk ik, gesponsord door allerlei Nederlandse multinationals, waaronder Philips Argentinië.

Nu even een break met een verhaaltje typen en dadelijk eens kijken wat de zaterdagavond in BA te bieden heeft. Tijd voor een feestje!

Daarna, morgen, o.a. naar een voetbalwedstrijd! Heb er echt veel zin in, hopelijk is het wat. Ondanks dat het een vriendschappelijke wedstrijd is, schijnt het toch om een wedstrijd tussen 2 aartsrivalen te gaan waar men bijvoorbeeld veel reclame voor maakt, dus hopelijk wordt het een lekker emotionele pot met flink wat kaarten aan beide kanten en een 5-2 uitslag ofzo. Volgende keer zeker meer hierover.

Groeten voor nu, en zorg er daar maar weer voor dat na dat onweer het richting woensdag als ik terugkom weer zomers wordt....... ;)